"جواهر لعل نهرو، نخست وزیر هند می نویسد: ابتدا مبلغان مذهبی و به دنبال آن کشتی های جنگی می آیند و بعد هم تصرف اراضی شروع می شود."
به باور M.B.T، آفریقایی‌ها مردمانی بسیار معتقد و دین باور بوده و برای آنها پذیرش برخی باورها و سنت‌ها و التزام به مناسک بسیار موجه و مقبول است.
مورخان نیز از دیرباز در خصوص حضور ادیان و باورهای مردم آفریقا به ارواح و مظاهر طبیعت، سخن گفته و این ویژگی آفریقایی‌ها را برجسته نشان می‌دادند.
"آیین مسیحیت" به دلیل مهاجرت گروه‌هایی از دیگر کشورها به شمال قاره راه یافته و مورد پذیرش قرار گرفت.
مرحله نخست ورود مسیحیت به آفریقا، در قرن دوم میلادی آغاز شد و گسترش نسبی آن تا قرن هفتم که مقارن با ظهور اسلام بوده، ادامه داشت.
مرحله دوم، از قرن پانزدهم و با حضور پرتغالی‌ها آغاز شد که می‌توان آن را دوران مسیحیت وابسته به پرتغال نامید. آن مسیحیت با حضور استعمار پدیدار شده و رشد کرد.
مرحله سوم، از نیمه قرن نوزدهم آغاز شده و همچنان ادامه دارد.
مبلغان مسیحی که در قرن های اخیر، در نقاط دور افتاده به تبلیغ می پرداختند را مبلغان تبشیری می نامند.
از آنجایی که شمال آفریقا خراجگذار امپراتوری رم به شمار می‌رفته و آن امپراتوری، مدعی گسترش مسحیت بوده، از این رو مسیحیت در مصر، اتیوپی و مغرب که در آن زمان شامل کشورهای شمال آفریقا، لیبی، تونس، الجزایر و مراکش می‌گردید، مورد پذیرش قرار گرفت.
به نوشته دایره دایرهٔ‌المعارف آفریکانا، مسیحیت در ابتدا توسط مبلغان و تجار رشد کرد.
افریقا؛ ۱۸۸۵
