ساتی، یک آیین مذهبی در میان جوامع هندی بود که طبق آن زن با جسد شوهر متوفایش در یک زمان و یک محل آتش زده می شدند.
طبق آثار به دست آمده در راجستان و مادیا پرادش، این عمل از سال ۴۰۰ میلادی و شاید پیش از این زمان در هند مرسوم بود.
ساتی (= Sati) در سانسکریت به معنای زن نجیب و زن وفادار است. در هند باستان این رسم اهمیت فرهنگی و دینی بسیاری داشت و نشانه وفاداری زن به شوهر تلقی می‌شد. هر چند بیشتر ساتی‌ها به صورت داوطلبانه انجام می‌گرفت اما فشارهای خانوادگی و اجتماعی و اجبارها زن را به شرکت در این مراسم وا می‌داشت.
این کار هم در بین زنان عادی و هم در بین زنان اشرافی رایج بود و یک فریضه دینی نیز محسوب می‌شد.
سال‌ها بعد با به قدرت رسیدن فرمان‌روایان مسلمان در هند، ساتی نمادین به وجود آمد که در این مراسم زن بیوه در کنار شوهر مرده خود زانو می‌زد و کلماتی را که نشانه وفاداری اوست بر زبان می‌آورد؛ بدون این که مجبور به سوزانیدن خود باشد. این رسم بیرحمانه در سال ۱۸۲۹ ممنوع شد، گرچه بعدها هم کم و بیش به صورت داوطلبانه ادامه یافت.
بهمن انصاری
خرداد ۱۳۹۴
