جاده ابریشم تا قرن پانزدهم میلادی به‌مدت ۱۷۰۰ سال، بزرگ‌ترین شبکهٔ بازرگانی دنیا بود.
این راه از شهرستان "توان هوانگ" در چین به ولایت "کانسو" می‌آمد و از آنجا داخل ترکستان شرقی امروزی می‌شد و از درون آسیای مرکزی می‌گذشت و از راه "بیش‌بالیغ" و "آلمالیغ" و "اترار" به "سمرقند" و "بخارا" می‌رسید.
در بخارا قسمت اصلی آن از راه "مرو"، "سرخس"، "نیشابور"، "گرگان" ، "بام" و "صفی‌آباد" به "ری" می‌آمد و سپس به "قزوین" و "زنجان" و "اردبیل" و "تبریز" و "ایروان" می‌رفت و از ایروان به "ترابوزان" یا بیکی از بندرهای "شام" پایان می‌گرفت. قسمت فرعی این راه از سمرقند به خوارزم و از خوارزم به "سرای" و "هشترخان" و از آن جا به کنار رودخانهٔ «دن» و بندرهای دریای "آزف" پایان می‌یافت.
مهم‌ترین کالایی که از ایران می‌گذشت، ابریشم بود، اما چون ایرانیان مقدار بسیاری از ابریشم خام چین را که وارد می‌کردند، به خود تخصیص می‌دادند می‌توانستند فراورده‌های خویش را به هر بهایی که بخواهند، به کشورهای باختر زمین بفروشند.
نخستین کسی که نام راه ابریشم را در سال ۱۸۷۷ میلادی، برای این مسیرها برگزید، جغرافی‌دان آلمانی «فردیناند ریختوفن» بود.
وی به سبب حمل ابریشم چین از این راه به دریای مدیترانه و مناطق گوناگون دیگر بین راه این نام را برگزید.
